Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Εφυγες νωρις.............
δυο ροδες ολη σου η ζωη.
ανεμος που ετρεχε πανω σε μια παγωμενη ασφαλτο.
ναι τον ειχες τον ανεμο μεσα σου,
τον αγαπουσες και σε γνωριζε καλα.
αλλωστε ειχατε γινει ενα.....
κομματι της ψυχης σου και η καρδια σου χορευε στον ρυθμο του.......
απιαστη, αγερωχη, αδαμαστη.........
δεν σκεφτοταν, δεν υπολογιζε........
τα ματια σου δυο πυρωμενα καρβουνα που τρυπουσαν την ασφαλτο........
εφυγες νωρις............
ενα ανειλημενο ραντεβου ειπες..........
και ετρεξες με την δυναμη του ανεμου, να το συναντησεις..........
μοιραια η συναντηση και αναποφεκτη..........
απο εκεινες που δεν μπορει ανθρωπος να προβλεψει..........
εκεινες που μονο οταν συμβουν πια τις αναγνωριζεις............
τωρα εισαι στην μεση της ασφαλτου και τα ματια σου ειναι καρφωμενα πανω μου........
περιμενεις, μου μιλας με λογια αηχα, που ανθρωπου αυτι δεν πιανει........
με κοιτας με ματια πυρωμενα, που ανθρωπου ματι δεν μπορει να δει.........
ενα ελαφρο αερακι εχει σηκωθει, αλλα δεν σε αγγιζει πια.......
ισως εμενα μονο που το νιωθω..........
εφυγες νωρις καλε μου για το μεγαλο ταξιδι..........
σε αγαπουν και τους λειπεις τοσο πολυ..........
το ξερω οτι σου λειπουν και εσενα..........
δεν προλαβες να τους πεις ποσο τους αγαπας.........
καποια μερα θα τους το πω εγω για σενα.......
στο υποσχομαι.........
μπορεις να φυγεις ησυχος πια......
καλο ταξιδι καλε μου......

Αντίο Χρήστο.. Μας Λείπεις..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου